Ένα αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας και στην μνήμη της Μελίνας Μερκούρη.

Σαν χθές έφυγε από την ζωή η Μελίνα Μερκούρη.  Το τι σηματοδοτούσε  για την Ελλάδα η Μελίνα το έχουν  καταθέσει εκατοντάδες επώνυμοι που την γνώρισαν από κοντά και οι  δεκάδες χιλιάδες  πολίτες όλου του κόσμου  που την συνόδευσαν ως  στην τελευταία της κατοικία.

Όλοι γνωρίζουμε  ότι λίγες  μέρες πριν φύγει για  το τελευταίο της ταξίδι σε νοσοκομείο της Αμερικής,  όπου και άφησε την τελευταία της  πνοή,   πήρε την  μεγάλη απόφαση  παρά τους αφόρητους πόνους που αισθανόταν  να έλθει στην Κεφαλληνία.  Η Μελίνα είχε πάρει τότε  την απόφαση  να μην ακούσει τους γιατρούς της  αλλά την ψυχή της  για έναν γνωστό και έναν άγνωστο στο ευρύ κοινό λόγο

.  Ήταν βέβαιο για όσους την γνώρισαν από κοντά οτι  Μελίνα επειδή ήταν η Μελίνα θα έκανε τα πάντα  προκειμένου να  παραστεί  στα εγκαίνια  του νεότευκτου θεάτρου Αργοστολίου  τιμώντας  ως Υπουργός Πολιτισμού αλλά και ως καλλιτέχνης  τον  Επτανησιακό πολιτισμό   αλλά και τον  φίλο και συναγωνιστή της Αλέκο Καλαφάτη που είχε την μεγάλη τιμή επί δικής του Δημαρχίας να δει ξανά το Θέατρο Κέφαλος να αναγεννιέται από τις τέφρες του.

Υπήρχε όμως και ένας  άγνωστος στο ευρύ κοινό λόγος που ήθελε να επισκεφθεί την Κεφαλληνία επ’ ευκαιρία των εγκαινίων του Θεάτρου και αυτός ήταν να επισκεφτεί την επόμενη ημέρα με την συνδρομή ελικοπτέρου τον ηγεμονικό θολωτό τάφο των Τζαννάτων, να δει από κοντά τον χώρο και να ακούσει από τα χείλη του ανασκαφέα  και φίλου της αρχαιολόγου Λάζαρου Κολώνα την άποψη του  για την πιθανολογούμενη ταυτότητα του αναδυόμενου από τις ανασκαφές  μυκηναϊκού κέντρου στην Ν.Α Κεφαλληνία.

Η Μελίνα είχε ένα φοβερό ένστικτο, ήταν η μόνη Υπουργός Πολιτισμού που είχε καταλάβει από τότε πως κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε στις ανασκαφές της Ν.Α Κεφαλληνίας. Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δίπλα της εκείνη την εποχή είχε ως Γενικό Δ/τη Αρχαιοτήτων τον αγαπημένο της φίλο τον Δρ.Γιάννη Τζεδάκη ένα κορυφαίο αρχαιολόγο με μεγάλη εμπειρία και κύρος.

Είχα την μεγάλη τύχη να βρεθώ μαζί τους, ευτυχώς μαζί με την φωτογραφική μου μηχανή, στην συνάντηση εργασίας  που είχε οργανωθεί στο ξενοδοχείο Πλάζα για να  ενημερωθεί η Υπουργός από τον αρχαιολόγο Δρ. Λάζαρο Κολώνα. Θεωρώ  πως τώρα μετά  από 19 χρόνια οφείλω στην μνήμη της μεγάλης αυτής Ελληνίδας να αποκαλύψω εκείνη την  στιχομυθία που διεξήχθη μεταξύ της Μελίνας και του Λάζαρου Κολώνα που λόγω του περιεχομένου της  χαράχτηκε ανεξίτηλα στην μνήμη μου.

Η Μελίνα ζήτησε από τον Λάζαρο Κολώνα να καθίσει δίπλα της και με εκείνον τον μοναδικό και αφοπλιστικό τρόπο που σου μιλούσε κατευθείαν στην καρδία είπε παρακαλεστά  στον Λάζαρο Κολώνα: «Λάζαρε σε παρακαλώ πες μου είναι πιθανόν αυτός ο τάφος να ήταν του Οδυσσέα; Σε παρακαλώ Λάζαρε πες μου το .. το  θέλω να το ακούσω πριν πεθάνω !»

Στο άκουσμα αυτής της ερώτησης  έπαθα σοκ, πρώτη φορά άκουγα την Μελίνα να μιλά δημοσίως για τον επερχόμενο θάνατό της και τότε συνειδητοποιώ  πως   ήμουν  μάρτυρας σε κάτι που δεν ήξερα πώς να το διασώσω. Ενστικτωδώς έβγαλα την φωτογραφική μου  μηχανή και άρχισα να τραβώ φωτογραφίες από την στιγμή που ο Λάζαρος Κολώνας  πήρε τον λόγο. Το τι είπε ο Λάζαρος Κολώνας τόσο σε αυστηρά προσωπικό αλλά και επιστημονικό επίπεδο δεν έχω το δικαίωμα να το αποκαλύψω, ο κύριος Κολώνας είμαι βέβαιος πως θα το κάνει όταν έλθει η κατάλληλη ώρα. Ας αφήσουμε όμως τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους.

Στις δύο πρώτες φωτογραφίες ο Λάζαρος με το πάθος που τον διακατέχει μιλά και η Μελίνα ακούει με το στόμα ανοικτό σε όσα ακούει να της μεταφέρει ο Λάζαρος Κολώνας. Όταν τελείωσε η συζήτηση και άκουσε  αυτό που ήθελε να μάθει στάθηκε απέναντί μου και μου ζήτησε τότε να την φωτογραφίσω μαζί με τον Λάζαρο. Είδα τότε μπροστά μου μια άλλη Μελίνα την πραγματική Μελίνα με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο και τα μάτια της να αστράφτουν. Ήταν σας πληροφορώ η ίδια η  Μελίνα που λίγη ώρα πριν  μέσα σε αφόρητους πόνους προσπαθούσε να μαζέψει όσες δυνάμεις είχε για να μπορέσει να μας συναντήσει.  

Αφιερώνω σε όλους Εσάς το χαμόγελο της Μελίνας, είναι το χαμόγελο της Ελλάδας, το χαμόγελο της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αντοχής στον πόνο. Είναι το χαμόγελο της Ελλάδας που αντιστέκεται και που τόσο μας έχει λείψει σε αυτούς στους μίζερους καιρούς.

 Αυτή  ήταν λοιπόν η Μελίνα, η Γυναίκα, που ήθελε πριν «φύγει»  να μάθει να δει ή έστω να ακούσει όσα θα έπρεπε λογικά να είχαν κάνει εκείνοι που μπορούσαν αλλά ποτέ δεν έκαναν. Αλλά θα μου πείτε αυτή ήταν Η Μελίνα  ενώ οι άλλοι ήταν… οι άλλοι….

Τιμώντας την μνήμη της Μελίνας, της Γυναίκας που τίμησε την Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο και με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας  καταθέτω αυτό το φωτογραφικό υλικό γιατί πλέον δεν μου ανήκει.     

Μάκης Μεταξάς